|
Καὶ
μὴν
οὗτοί
γε
χαριέντως
διατελοῦσιν·
ἰατρευόμενοι
γὰρ
οὐδὲν
περαίνουσιν,
πλήν
γε
ποικιλώτερα
καὶ
μείζω
ποιοῦσι
τὰ
νοσήματα,
καὶ
ἀεὶ
ἐλπίζοντες,
ἐάν
τις
φάρμακον
συμβουλεύσῃ,
ὑπὸ
τούτου
ἔσεσθαι
ὑγιεῖς.
Πάνυ
γάρ,
ἔφη,
τῶν
οὕτω
καμνόντων
τὰ
τοιαῦτα
πάθη.
Τί
δέ;
ἦν
δ’
ἐγώ·
τόδε
αὐτῶν
οὐ
χαρίεν,
τὸ
πάντων
ἔχθιστον
ἡγεῖσθαι
τὸν
τἀληθῆ
λέγοντα,
ὅτι
πρὶν
ἂν
μεθύων
καὶ
ἐμπιμπλάμενος
καὶ
ἀφροδισιάζων
καὶ
ἀργῶν
παύσηται,
οὔτε
φάρμακα
οὔτε
καύσεις
οὔτε
τομαὶ
οὐδ’
αὖ
ἐπῳδαὶ
αὐτὸν
οὐδὲ
περίαπτα
οὐδὲ
ἄλλο
τῶν
τοιούτων
οὐδὲν
ὀνήσει;
Πλάτων
(Πολιτ. IV, 426
a-b)
Γιατί τίποτα δεν επιτυγχάνουν με τη θεραπεία, εκτός του
ότι κάνουν πιο πολύπλοκες τις ασθένειές τους και αν
κάποιος τους συμβουλεύει να πάρουν κάποιο φάρμακο,
ελπίζουν ότι με αυτό θα γίνουν καλά. Αλλά μήπως αυτοί
δεν είναι αξιοθρήνητοι και για το ότι θεωρούν μεγαλύτερο
εχθρό τους εκείνον που τους λέει την αλήθεια, ότι δηλαδή
αν δεν σταματήσει να μεθάει και να τρώει πολύ και να
ασωτεύει, δεν θα τον ωφελήσουν ούτε τα φάρμακα ούτε οι
καυτηριάσεις ούτε οι εγχειρήσεις ; |
