Αξιόλογες μελέτες ( W.Jaeger,
H.Diels, E.Hussey
κ.ά.) θεωρούν ότι το βαθύτερο νόημα της πρώιμης
ελληνικής σκέψης έγκειται σε μια ορθολογική, μεταρρυθμισμένη
θεολογία, στην οποία αναζητείται ο επαναπροσδιορισμός του θείου μέσω
της φύσης. Άλλοι (T.Gomperz,
F.M.Cornford, J.Burnet
κ.ά) πιστεύουν ότι το φυσιοκρατικό, επιστημονικό
πνεύμα είναι εκείνο που δεσπόζει και που θα επιβάλει σταδιακά τον
λόγο στη θέση του μύθου. Ο
M.Heidegger
θα αντιταχθεί στην άποψη αυτή και θα παρουσιάει
την οντολογική ερμηνεία, υποστηρίζοντας ότι η επιστημονική γνώση,
αντίθετα, μας οδήγησε στη λήθη του "εἶναι"
και της "ἀλήθειας",
που
ακριβώς πρώτοι οι Προσωκρατικοί (Αναξίμανδρος,
Παρμενίδης, Ηράκλειτος) αποκάλυψαν.
Άλλοι πάλι έδωσαν ψυχολογική ή πολιτική διάσταση στις ερμηνείες
τους.
|
