www.ekivolos.gr          

   http://ekivolosblog.wordpress.com

    ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: ekivolos@gmail.com

                                  ekivolos_@hotmail.com

                                  ekivolos@ekivolos.gr

«Όποιος σκέπτεται σήμερα, σκέπτεται ελληνικά,

έστω κι αν δεν το υποπτεύεται.»

                                                                                                                 Jacqueline de Romilly

«Κάθε λαός είναι υπερήφανος για την πνευματική του κτήση. Αλλά η ελληνική φυλή στέκεται ψηλότερα από κάθε άλλη, διότι έχει τούτο το προσόν, να είναι η μητέρα παντός πολιτισμού.» 

                                                                                                                                                                     U.Wilamowitz

ΕΣΤΙΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

«Τό ἑλληνικό μέτρον εἶναι τό πένθος τοῦ Λόγου»

Παναγιώτης Στάμος

Κλασσικά κείμενα-αναλύσεις

Εργαλεία

Φιλολόγων

Συνδέσεις

Εμείς και οι Αρχαίοι

Η Αθηναϊκή δημοκρατία

Αρχαία

Σπάρτη

ΣΧΕΤΙΚΗ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Θουκυδίδης

Το Αθηναϊκό πολίτευμα 

 

- Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΩΣ ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ -

 

 

Πλάτωνος  «ΦΑΙΔΩΝ», (67e)

 

…τῷ ὄν­τι ἄ­ρα, ἔ­φη, ὦ Σιμ­μί­α, οἱ ὀρ­θῶς φι­λο­σο­φοῦν­τες ἀ­πο­θνῄ­σκειν με­λε­τῶ­σι, καὶ τὸ τε­θνά­ναι ἥ­κι­στα αὐ­τοῖς ἀν­θρώ­πων φο­βε­ρόν. ἐκ τῶν­δε δὲ σκό­πει. εἰ γὰρ δι­α­βέ­βλην­ται μὲν παν­τα­χῇ τῷ σώ­μα­τι, αὐ­τὴν δὲ καθ᾽ αὑ­τὴν ἐ­πι­θυ­μοῦ­σι τὴν ψυ­χὴν ἔ­χειν, το­ύ­του δὲ γι­γνο­μέ­νου εἰ φο­βοῖν­το καὶ ἀ­γα­να­κτοῖ­εν, οὐ πολ­λὴ ἂν ἀ­λο­γί­α εἴ­η, εἰ μὴ [68a] ἅ­σμε­νοι ἐ­κεῖ­σε ἴ­οι­εν, οἷ ἀ­φι­κο­μέ­νοις ἐλ­πίς ἐ­στιν οὗ διὰ βί­ου ἤ­ρων τυ­χεῖν--ἤ­ρων δὲ φρο­νή­σε­ως--ᾧ τε δι­ε­βέ­βλην­το, το­ύ­του ἀ­πηλ­λά­χθαι συ­νόν­τος αὐ­τοῖς; ἢ ἀν­θρω­πί­νων μὲν παι­δι­κῶν καὶ γυ­ναι­κῶν καὶ ὑ­έ­ων ἀ­πο­θα­νόν­των πολ­λοὶ δὴ ἑ­κόν­τες ἠ­θέ­λη­σαν εἰς Ἅ­ι­δου με­τελ­θεῖν, ὑ­πὸ τα­ύ­της ἀ­γό­με­νοι τῆς ἐλ­πί­δος, τῆς τοῦ ὄ­ψε­σθαί τε ἐ­κεῖ ὧν ἐ­πε­θύ­μουν καὶ συ­νέ­σε­σθαι· φρο­νή­σε­ως δὲ ἄ­ρα τις τῷ ὄν­τι ἐ­ρῶν, καὶ λα­βὼν σφό­δρα τὴν αὐ­τὴν τα­ύ­την ἐλ­πί­δα, μη­δα­μοῦ ἄλ­λο­θι ἐν­τε­ύ­ξε­σθαι αὐ­τῇ [68b] ἀ­ξί­ως λό­γου ἢ ἐν Ἅ­ι­δου, ἀ­γα­να­κτή­σει τε ἀ­πο­θνῄ­σκων καὶ οὐχ ἅ­σμε­νος εἶ­σιν αὐ­τό­σε; οἴ­ε­σθαί γε χρή, ἐ­ὰν τῷ ὄν­τι γε ᾖ, ὦ ἑ­ταῖ­ρε, φι­λό­σο­φος· σφό­δρα γὰρ αὐ­τῷ ταῦ­τα δό­ξει, μη­δα­μοῦ ἄλ­λο­θι κα­θα­ρῶς ἐν­τε­ύ­ξε­σθαι φρο­νή­σει ἀλλ᾽ ἢ ἐ­κεῖ. εἰ δὲ τοῦ­το οὕ­τως ἔ­χει, ὅ­περ ἄρ­τι ἔ­λε­γον, οὐ πολ­λὴ ἂν ἀ­λο­γί­α εἴ­η εἰ φο­βοῖ­το τὸν θά­να­τον ὁ τοι­οῦ­τος;

 

 Μετάφραση

…Επομένως, Σιμμία, είπε, αυτοί που φιλοσοφούν σωστά ασκούνται πράγματι στο να πεθαίνουν κι αυτοί απ’ όλους τους ανθρώπους φοβούνται λιγότερο τον θάνατο. Από αυτά εδώ κρίνε: Γιατί, αν αποστρέφονται ολωσδιόλου το σώμα κι επιθυμούν να κρατούν την ψυχή αυτή καθ’ αυτή κι αν,  όταν γίνεται αυτό, φοβούνται και αγανακτούν, δεν θα ήταν πολύ παράλογο να μην πηγαίνουν ευχαριστημένοι εκεί όπου φτάνοντας υπάρχει ελπίδα να πετύχουν  αυτό που σε  όλη τη ζωή ποθούσαν – τη φρόνηση ποθούσαν – και να απαλλαγούν από αυτό που όσο ήταν μαζί τους το αποστρέφονταν;  Εξ άλλου, όταν τους πέθαναν πρόσωπα αγαπημένα, εραστές, γυναίκες και παιδιά, πολλοί ήταν εκείνοι που θέλησαν να πάνε από μόνοι τους στον Άδη, οδηγημένοι από την ελπίδα, να δουν εκεί όσους είχαν επιθυμήσει και να είναι μαζί τους. Άρα κάποιος,  που ποθεί πραγματικά τη φρόνηση κι έχει κυριευτεί  από αυτή ακριβώς  την ελπίδα ότι πουθενά αλλού  δεν θα τη συναντήσει με τρόπο που να αξίζει παρά μόνο στον Άδη, θα δυσανασχετήσει που πεθαίνει και δεν θα πάει  άραγε εκεί μετά χαράς. Αυτό πρέπει  κυρίως να σκέφτεται κάποιος, σύντροφε,  αν είναι πράγματι φιλόσοφος γιατί θα πιστεύει ακράδαντα  ότι πουθενά αλλού δεν θα βρει τη φρόνηση παρά μόνον εκεί. Εάν τα πράγματα  έχουν έτσι όπως έλεγα μόλις πριν, δεν θα ήταν πολύ παράλογο να φοβάται  τον θάνατο ένας τέτοιος άνθρωπος;