Χρήση Θεάτρων και Ωδείων
Ελένη – Άννα
Χλέπα
Ένθετο
7 ΗΜΕΡΕΣ, εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ – 10 Μαρτίου 2002
Ο
χορός, η μουσική και το τραγούδι ήταν άμεσα συνδεμένα με τη
δημόσια και την ιδιωτική ζωή των πολιτών στην αρχαία Ελλάδα.
Αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της λεγόμενης λυρικής ποίησης με
θέματα που ανταποκρίνονταν σε ποικίλες ανθρώπινες δραστηριότητες
όπως τα θρησκευτικά τραγούδια, τα χορωδιακά ποιήματα, οι
πολεμικές ελεγείες, τα τραγούδια της νίκης, τα μοιρολόγια, τα
ερωτικά και άλλα ποιήματα για την καθημερινή ζωή.
Ιδιαίτερα στην κλασική εποχή διεξάγονταν πάνδημοι δραματικοί και
μουσικοί αγώνες σε γιορτές όπως τα Μεγάλα Παναθήναια και τα εν
άστει Διονύσια.
Στα ύστερα κλασικά χρόνια αναπτύσσεται η ρητορική. Τα κείμενά
των ρητόρων ήταν υποδείγματα λόγου είτε αναφέρονταν σε δίκες
είτε σε εγκώμια είτε σε πολιτικά θέματα.
Όλα τα είδη της ποιητικής τέχνης που προαναφέρθηκαν
παρουσιάζονταν στο ακροατήριο σε εξωτερικούς χώρους
διαμορφωμένους συνήθως με ξύλινα εδώλια – ίκρια.
Από τον 5ο π. Χ. αιώνα και ύστερα με την εξέλιξη του δράματος
που πρωτοεμφανίζεται στην Αθήνα στα 536 π. Χ. (τραγωδία του
Θέσπιδος στα Διονύσια) κατασκευάζονται ειδικά κτίρια με
εμβληματικό χαρακτήρα για την θέαση και την παρακολούθηση
θρησκευτικών τελετών, καλλιτεχνικών αλλά και πολιτικών
εκδηλώσεων που ονομάζονται θέατρα, ανοιχτά ή στεγασμένα
(βουλευτήρια, ωδεία).
Το θέατρο, χώρος όχι μόνο για παραστάσεις και μουσικά
προγράμματα αλλά και για διαλέξεις, συνελεύσεις και άλλες
λειτουργίες, ήταν ίσως το σύμβολο της ελεύθερης ελληνικής πόλης,
τοποθετημένο σε περίοπτη θέση του αστικού πανοράματος, έκφραση
του ιδεώδους της αθηναϊκής πολιτείας, και αργότερα, της ρωμαϊκής
civitas.
