ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ
Βιβλίο
5ο §
105
[5.105.1] {ΑΘ.} Τῆς μέν
τοίνυν πρός τό θεῖον εὐμενείας οὐδ' ἠμεῖς οἰόμεθα λελείψεσθαι· οὐδέν γάρ ἔξω της
ἀνθρωπείας τῶν μέν ἔς τό θεῖον νομίσεως, τῶν δ' ἔς σφᾶς αὐτούς βουλήσεως
[5.105.2] δικαιοῦμεν ἤ πράσσομεν.
ἡγούμεθα γάρ τό τέ θεῖον δόξη τό ἀνθρώπειον τέ σαφῶς διά παντός ὑπό φύσεως
ἀναγκαίας, οὗ ἄν κρατῆ, ἄρχειν· καί ἠμεῖς οὔτε θέντες τόν νόμον οὔτε κειμένω
πρῶτοι χρησάμενοι, ὄντα δέ παραλαβόντες και ἐσόμενον ἔς αἰεῖ καταλείψοντες
χρώμεθα αὐτῶ, εἰδότες και ὑμᾶς ἄν καί ἄλλους ἐν τή αὐτή δυνάμει ἠμίν γενομένους.
[5.105.3] δρώντας ἄν ταυτό. καί
πρός μέν τό θεῖον οὕτως ἔκ του εἰκότος οὐ φοβούμεθα ἐλασσώσεσθαι· τῆς δέ ἔς
Λακεδαιμονίους δόξης, ἤν διά τό αἰσχρόν δή βοηθήσειν ὑμίν πιστεύετε αὐτούς,
μακαρίσαντες ὑμῶν τό ἀπειρόκακον οὐ ζηλοῦμεν τό ἄφρον.
[5.105.4] Λακεδαιμόνιοι γάρ πρός
σφᾶς μέν αὐτούς καί τά ἐπιχώρια νόμιμα πλεῖστα ἀρετή χρῶνται· πρός δέ τούς
ἄλλους πολλά ἄν τίς ἔχων εἰπεῖν ὡς πρόσφέρονται, ξυνελῶν μάλιστ' ἄν δηλώσειεν
ὅτι ἐπιφανέστατα ὧν ἴσμεν τά μέν ἡδέα καλά νομίζουσι, τά δέ ξυμφέροντα
δίκαια. καίτοι οὐ πρός τῆς ὑμετέρας νῦν ἀλόγου σωτηρίας ἡ τοιαύτη
διάνοια.
Μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου
105. Αθηναίοι: «Αλλά και ημείς
νομίζομεν ότι δεν θα μας λείψη η ευμένεια των θεών. Διότι εις ό,τι ζητούμεν και
πράττομεν ουδαμώς απομακρυνόμεθα από ό,τι οι άνθρωποι πιστεύουν εν σχέσει προς
τας θρησκευτικάς των πεποιθήσεις, ή από τας ανθρωπίνας αυτών επιθυμίας και
σκοπούς. Καθόσον ως προς μεν τους θεούς πιστεύομεν, ως προς δε τους ανθρώπους
καλώς γνωρίζομεν ότι ωθούμενοι ανέκαθεν υπό ακαθέκτου φυσικής ορμής, άρχουν
παντού, όπου η δύναμίς των είναι επικρατεστέρα. Τον νόμον τούτον ούτε εθέσαμεν,
ούτε ισχύοντα ήδη πρώτοι ημείς εφηρμόσαμεν. Τον ευρήκαμεν ισχύοντα και θα τον
κληροδοτήσωμεν ισχύοντα αιωνίως, γνωρίζοντες ότι και σεις επίσης και κάθε άλλος,
εάν είχατε όσην ημείς δύναμιν, θα επράττατε το αυτό. Και ως προς μεν την
ευμένειαν των θεών, έχομεν ούτω πάντα λόγον να μη φοβούμεθα ότι θα ευρεθώμεν εις
θέσιν μειονεκτικήν. Όσον αφορά όμως τας προσδοκίας σας περί των Λακεδαιμονίων,
επί τη βάσει των οποίων πιστεύετε ότι ούτοι θα σας βοηθήσουν, ωθούμενοι από το
αίσθημα της ιδίας αυτών τιμής, εάν μακαρίζωμεν την απλότητά σας, δεν ζηλεύομεν
όμως την ανοησίαν σας. Διότι αναγνωρίζομεν αληθώς ότι οι Λακεδαιμόνιοι, απέναντι
εαυτών και των εγχωρίων θεσμών των, δεικνύονται κατ' εξοχήν ευάρεστοι, ως προς
την συμπεριφοράν των όμως απέναντι των άλλων, μολονότι πολλά θα είχε κανείς να
είπη, δύναται κάλλιστα να τα συγκεφαλαιώση λέγων ότι διακρίνονται περισσότερον
από όλους τους ανθρώπους, τους οποίους γνωρίζομεν, ως ταυτίζοντες το
ευχάριστον με το έντιμον, και το συμφέρον με το δίκαιον. Και τοιαύτη
αντίληψις ήκιστα, μα την αλήθειαν, ανταποκρίνεται προς τας παρούσας ανοήτους
υμών ελπίδας σωτηρίας.»
