ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
ΘΕΑΤΡΟ
(ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ)
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
ΑΡΘΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟΤΟΠΟ:
http://greekworldhistory.blogspot.gr/
Το αρχαίο Ελληνικό θέατρο ως αρχιτεκτόνημα είναι μια
υπαίθρια αμφιθεατρική κα-τασκευή ημικυκλικής κάτοψης γύρω από
μια κυκλική πλατεία. Χρησίμευε για θρησκευτικές τελετουργίες,
αγώνες μουσικής και ποίησης, θεατρικές παραστάσεις, συνελεύσεις
του δή-μου ή της βουλής της πόλης-κράτους, ακόμα και ως αγορά.
Κατά την Αρχαϊκή Περίοδο οι θεατρικοί χώροι διαμορφώνονταν με
ήπιες επεμβάσεις σε χαμηλές, φυσικές κατωφέρειες του εδάφους
χωρίς λίθινες κατασκευές, ή το πολύ-πολύ με συσσώρευση χωμάτων.
Τέτοιες κατασκευές δύσκολα μπορούν να εντοπιστούν από την
αρχαιολογική έρευνα.....
...Το αρχαίο
Ελληνικό θέατρο, ως θεσμός της αρχαιοελληνικής πόλης-κράτους,
είναι η διδασκαλία και τέλεση θεατρικών παραστάσεων, επ'
ευκαιρία των εορτασμών του Διονύ-σου, αναπτύχθηκε στα τέλη της
αρχαϊκής περιόδου και διαμορφώθηκε πλήρως κατά την κλασική
περίοδο -κυρίως στην Αθήνα. Φέρει έναν έντονο θρησκευτικό και
μυστηριακό χα-ρακτήρα κατά τη διαδικασία της γέννησής του, αλλά
και έναν εξίσου έντονο κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα κατά την
περίοδο της ανάπτυξής του....
Με άλλα λόγια το θέατρο στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ένα
απλό ψυχαγωγικό δρώμενο, ή μάλλον ήταν ψυχαγωγικό στην
κυριολεκτική έννοια του όρου. Διαμόρφωνε συνειδήσεις και την
ίδια στιγμή διαμορφωνόταν από τη συλλογική συνείδηση.
Συνδυάζοντας τη θρησκεία, την κοινωνική και πολιτική κριτική με
την εκπαίδευση, έγινε κόμβος, ένα σημαντικό σταυροδρόμι για τις
συνιστώσες που παράγουν συνήθως πολιτισμική δράση.
Από αυτή την άποψη θεωρούμενο ενσωμάτωσε τους κανόνες της πόλης
και την ίδια στιγμή έγινε ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο για την
κρίση της κοινωνικής της διαχείρισης. Και όλα αυτά, κάτω από το
άγρυπνο βλέμμα του Διόνυσου, του επαναστάτη θεού που προτίμησε
τη θηλυκή φρενίτιδα για τη λατρεία του, μια μανική φρενίτιδα και
αμφισβήτηση της πατριαρχικής εξουσίας εκφρασμένη στις πράξεις
των ηρωίδων του Αττικού δράματος.
Βέβαια, ο τελικός στόχος των τραγικών ποιητών δεν ήταν πιθανώς η
ανατροπή αλλά μάλλον ο αποτροπαϊκού χαρακτήρα εξορκισμός των
ασυνείδητων καταπιεσμένων θηλυκών ενεργειών μιας έντονα και
αδιαμφισβήτητα πατριαρχικής κοινωνίας. Όμως, παραμένει το
γεγονός ότι οι θίασοι του Διόνυσου διέθεταν έναν έντονο θηλυκό
χαρακτήρα και ενίοτε χρησιμοποιήθηκαν, όπως και η λατρεία του
θεού, ως φορείς λαϊκισμού της τυραννικής εξουσίας, τόσο στην
κορινθιακή όσο και στην Αττική γη...
