Ἀπό το  «ΑΔΗΛΩΝ ΟΨΙΣ» του Παναγιώτη Στάμου

 

Σύγκραση ἑλληνισμοῦ καί χριστιανισμοῦ

 

46

 

Σύγκραση ἑλληνισμοῦ καί χριστιανισμοῦ —τήν ἴ­δια γλώσσα μιλᾶνε γιά διαφορετικούς ὅμως σκο­πούς— θά ἦταν ἐφικτή, ἄν ὁ Παντοκράτωρ τῆς Μονῆς τοῦ Δαφνίου ἤ τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ μποροῦσε να σύρει τόν χορό μαζί μέ τίς Καρυάτιδες, ἄν μπο­ροῦσε νά ἐνοφθαλμίσει στόν γενετικό του κώδικα, ἐκτός ἀπό τόν σπονδεῖο τοῦ γάμου, καί τά ἄπειρα ρυθμικά σκιρτήματα καί σπιθίσματα τοῦ ἑλληνισμοῦ. Αὐτό τό θαῦμα θα ἦταν ἐφικτό, ἄν ἡ ἐγκρατής ἁγιότητα τοῦ Παντοκράτορα, ἡ συσπειρωτική του σοβαρότητα λουζόταν στήν εὐδία τού ἑλληνικοῦ φωτός: τότε ό Παντοκράτωρ —οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον... ἕτερον πλήν ἐμοῦ— θα γινόταν αὐτοκράτωρ —μέτεστι δέ... πρός τά ἴδια διάφορα πᾶσι τό ἴσον—, θά εἶχε ἐπιτύχει τή μεγάλη νίκη, τήν ἀνοχή τῶν ἄλλων, τή δημοκρατία δηλαδή, καί τήν ἀπελευθέρωση τῶν ὀκνῶν ονείρων! Αὐτό θά ἦταν ἀρκετό!