OI
KYNIKOI
ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥΣ
Βλάσης Γ. Ρασσιάς
(Προλόγισμα στο ομώνυμο θεατρικό έργο του συγγραφέα, ποιητή
και ηθοποιού Νίκου Καλογερόπουλου.
Αναδημοσιεύθηκε και στο περιοδικό "Διιπετές").
Ο
ιδρυτής των Κυνικών Αντισθένης
Στην, ηθελημένη ή όχι, παραποίηση ή έκπτωση πολλών λέξεων
του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου, η σύγχρονη ανθρωπότητα οπωσδήποτε
χάνει πολλά. Ανάμεσα σε αυτές τις πάμπολλες λέξεις (αφέλεια,
απάθεια, φιλία, θεός, δημοκρατία και δεκάδες άλλες), στέκει και
η λέξη «Κυνικός», η οποία, προς ατυχία εκατομμυρίων ανθρώπων που
οι Μούσες και η Φιλοσοφία δεν τους τίμησαν με τα δώρα τους, έχει
προσλάβει αρνητικό νόημα σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ τα
σύγχρονα ημέτερα λεξικά ορίζουν μυωπικώς τον «Κυνικό» ως τίποτε
περισσότερο από ένα πρόσωπο το οποίο... «εκ συστήματος
διαπιστώνει λάθη και δυσπιστεί σε ό,τι αφορά τη σοβαρότητα ή
αγαθότητα των ανθρώπινων προθέσεων και πράξεων και αντιδρά
πάντοτε με ειρωνεία και σαρκασμό»
Στο παλαιό καλό, σαν το κρασί που λέμε, «Λεξικό Σούδα», θα
διαβάσουμε ωστόσο εντελώς άλλα πράγματα, ότι δηλαδή ο «Κυνισμός»
είναι «ΑΙΡΕΣΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ. Ο ΔΕ ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΕΠ’ ΑΡΕΤΗ
ΟΔΟΣ. ΤΕΛΟΣ ΔΕ ΤΟΥ ΚΥΝΙΣΜΟΥ ΤΟ ΚΑΤ’ ΑΡΕΤΗ ΖΗΝ.. ΗΡΕΣΚΕ Δ’ ΑΥΤΟΙΣ
ΛΙΤΩΣ ΒΙΟΥΝ, ΑΥΤΑΡΚΕΣΙ ΧΡΩΜΕΝΟΙΣ ΣΙΤΙΟΙΣ, ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΔΟΞΗΣ ΚΑΙ
ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΙΝ..». Οι «Κυνικοί» επομένως ήταν Φιλοσοφική
Σχολή, και μάλιστα μία από τις μακροβιότερες. Η Σχολή τους,
ιδρύθηκε από τον Αντισθένη (445 – 360 ή 444 - 368), υιό ενός
Αθηναίου και μίας δούλης από τη Θράκη, διακριθέντα πολεμιστή στη
μάχη της Τανάγρας και μετέπειτα μαθητή του σοφιστή Γοργίου στη
Ρητορική, και εν συνεχεία, στη Φιλοσοφία, του Σωκράτους, στον
θάνατο του οποίου υπήρξε παρών. Η Σχολή ιδρύθηκε στο Κυνόσαργες
των Αθηνών, το μόνο γυμνάσιο της πόλεως που δεχόταν μη Αθηναίους
πολίτες και ταυτοχρόνως αποτελούσε Ιερό Άλσος του Ηρακλέους (από
το οποίο Άλσος και μετωνομάσθησαν άλλωστε τα μέλη σε «Κυνικούς»
από «Αντισθενικοί» που λέγονταν αρχικώς).
Οι «Κυνικοί», ήσαν πνευματικοί απόγονοι του Σωκράτους, ανήκοντας
στις Σχολές που απεκλήθησαν «Ελάσσοντες Σωκρατικοί», αν και ως
προς τη μέθοδο της διδασκαλίας τους έλαβαν αρκετά στοιχεία από
τους «Σοφιστές». Για τον Αντισθένη και τους μαθητές του, η
Φιλοσοφία είναι καθαρά κοσμική σοφία (χαρακτηριστική είναι
μάλιστα η ρήση του πρώτου ότι «τότε οι πόλεις χάνονται, όταν δεν
μπορούν να ξεχωρίσουν τους κακούς από τους καλούς»), ενώ η
Αρετή, αν και εξακολουθεί να παραμένει σκοπός του βίου, είναι
κάτι το απολύτως πρακτικό που δεν χρειάζεται ούτε πολλά λόγια,
ούτε επίπονη εκπαίδευση (Διογένης Λαέρτιος 6, 2). Η Αρετή, που
είναι κάτι το υπαρκτό, μπορεί να διδαχθεί με πολύ απλό τρόπο
στον άνθρωπο, αφού η αρχή για τη μάθηση είναι η προσεκτική
σπουδή των λέξεων («ΑΡΧΗ ΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ»),
και αν μάλιστα αυτή (δηλ. η Αρετή) κάποτε κατακτηθεί, είναι
παντελώς αδύνατον να απωλεσθεί.
Για τους «Κυνικούς», ο λόγος λειτουργεί μόνον στο να αποφαίνεται
για το τι υπάρχει ή υπήρχε: «ΠΡΩΤΟΣ (ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ) ΩΡΙΣΑΤΟ ΛΟΓΟΝ,
ΕΙΠΩΝ, ΛΟΓΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΤΟ ΤΙ ΗΝ Ή ΕΣΤΙ ΔΗΛΩΝ» (Ed. Mullach,
Fragmenta Philosophorum Graecorum, II, 283), ενώ τα αγαθά
διακρίνονται μόνο σε δύο κατηγορίες, τα εξωτερικά (ιδιοκτησία,
σωματική ηδονή, πολυτέλεια) και τα εσωτερικά. Στα δεύτερα είναι
που ανήκει το κατ’ εξοχήν ζητούμενο των φιλοσόφων, δηλαδή η
ασφαλής γνώση της Αληθείας και του Εαυτού. Οι «Κυνικοί»,
κηρύσσουν ωστόσο μία «έμπρακτη» Ηθική, κατά την οποία η Αρετή
όλως «παραδόξως» δεν εξαρτάται από τη Γνώση, αλλά είναι
αποτέλεσμα ασκήσεως, εθισμού και αυτοελέγχου. Με πρότυπο τον
Ηρακλέα, καλούν σε προσωπική αυτάρκεια μέσω της απαλλαγής από
τις λεγόμενες ανάγκες, αλλά και μέσω της πορεύσεως σε έναν
φυσικό τρόπο καθημερινού βίου, με απλότητα, σκληραγωγία και
αυτοδιάθεση. Ο «σοφός» των «Κυνικών» είναι ΑΥΤΑΡΚΗΣ, αφού έχει
(με το να είναι τέτοιος) τον πλούτο όλων των ανθρώπων.
Δίνοντας συνεπώς έμφαση στον καθημερινό Τρόπο αντί στη Θεωρία,
οι «Κυνικοί» επίγονοι του Αντισθένους, οι λεγόμενοι και
«Αντισθενικοί», ταξίδευσαν με ιεραποστολική σχεδόν διάθεση από
άκρου σε άκρο του Ελληνιστικού και Ρωμαϊκού κόσμου, ντυμένοι
πτωχικά, μ' ένα σακούλι στον ώμο για τη λιγοστή τροφή τους,
αντισυμβατικοί σε όλους τους τομείς (κατά κανόνα αρνούμενοι
ακόμη και εκείνους τους συγκεκριμένους τομείς της κοινωνικότητος
που αναμφίβολα σεβόταν και τιμούσε ο ιδρυτής τους Αντισθένης),
βρώμικοι, ατημέλητοι και προκλητικοί τόσο στα λόγια όσο και στα
έργα τους, και καθιέρωσαν περισσότερο μία φιγούρα στάσεως,
μορφής και συμπεριφοράς, παρά ένα οργανωμένο φιλοσοφικό
σύστημα.
Για μία γρήγορη όσο και πλήρη κατανόηση των «Κυνικών», θα
μπορούσαμε, για δική μας ευκολία βεβαίως, να συνοψίσουμε στις
ακόλουθες 10 τις κύριες φιλοσοφικές θέσεις τους.
ΘΕΣΗ 1. Κατά τους «Κυνικούς», η Φιλοσοφία οφείλει ν’ ασχολείται
με την καθημερινή ζωή και με κάθε τι που είναι συγκεκριμένο και
απτό και να παρακάμπτει, ως ματαιοπονία, τον κόσμο των
αφηρημένων εννοιών. Για την Αρετή, η οποία ορίζεται ως σκοπός
της ζωής, δεν απαιτείται πολυμάθεια, και στην κατάκτησή της δεν
συντελεί διόλου η μελέτη πολύπλοκων αντικειμένων όπως η
Γεωμετρία, η Μουσική και η Λογοτεχνία. Ανίσχυρες και
παραπλανητικές είναι επίσης όλες οι ενασχολήσεις με μεταφυσικά,
γλωσσολογικά και επιστημονικά ζητήματα. Ως βασικά εργαλεία
διακίνησης των ιδεών της Σχολής αναγνωρίζονται μόνον το έμπρακτο
παράδειγμα και η συγγραφή «διατριβών» και «σάτυρας».
ΘΕΣΗ 2. Σημαντικό είναι το απτό άτομο και όχι η αόριστη και
γενική έννοια «Ανθρωπότης» και η λεγομένη «κοινή ανθρώπινη
φύσις». Το «καλό» ισχύει για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, σε
προσωπική βάση, και η «ευδαιμονία» αποκτάται με την εξασφάλιση
της μέγιστης δυνατής εσωτερικής αυτάρκειας μέσω της
απελευθερώσεως από τις μεταβολές της Τύχης και των άλλων
εξωτερικών του εαυτού (και συχνά απειλητικών προς αυτόν)
δυνάμεων του κόσμου. Ο «ευδαίμων» άνθρωπος οφείλει να είναι
επιμόνως αδιάφορος και υπομονετικός απέναντι στις όποιες
συμφορές. Το κέντρο βάρους της ηθικής και της συνειδησιακής
αλλαγής τοποθετείται από τους Κυνικούς αποκλειστικώς στο άτομο,
πέρα από κάθε εξωτερικό δεδομένο, όπως θεσμούς, συνήθειες,
απόψεις, έξεις, κανόνες, παρορμήσεις, σχέσεις. Η όποια αλλαγή
και βελτίωση είναι αποκλειστικώς εσωτερική ανθρώπινη υπόθεση,
εντελώς ανεξάρτητη από την όποια κοινωνική, πολιτισμική,
πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Η εσωτερική συνειδησιακή
αλλαγή είναι απείρως πιο σημαντική από κάθε πολιτικοκοινωνική
τέτοια, σε βαθμό που η τελευταία να καθίσταται ακόμη και
αδιάφορη.
ΘΕΣΗ 3. Πρέπει να αντιμετωπισθούν με τη μέγιστη περιφρόνηση τα
όσα αιχμαλωτίζουν τους ανθρώπους στα δεσμά των «αναγκών», δηλαδή
ο πλούτος, η πολυτέλεια, τα αξιώματα, η δόξα, οι απολαύσεις κ.ά.
Η ειρήνη του πνεύματος και η ακμή του σώματος, κατακτώνται μέσω
μίας απλής και λιτής διαβιώσεως, της λεγόμενης «εντίμου πενίας».
Στον άμετρο και αφιλοσόφητο άνθρωπο, τα αποκτήματα κατά κανόνα
γίνονται αδυσώπητοι και εκνευριστικοί κτήτορες, και η λεγομένη
«κοινωνική θέση» ή τα διάφορα αξιώματα γίνονται δυνάστες των
κατόχων τους, τους οποίους εν τέλει καταπίνουν. Ο Κράτης
αποκαλεί «ημιονηγούς» τους στρατηγούς, ενώ κατά τον Διογένη ο
«Κυνικός» είναι πιο προνομιούχος από τον θεωρητικώς ισχυρότερο
όλων των ανθρώπων, τον τύραννο, επειδή ο τελευταίος έχει πάρα
πολλά να χάσει, άρα και πάρα πολλές αιτίες για να φοβηθεί (Δίων
Χρυσόστομος 8, 17). Ενώ ο τύραννος τρέμει συνεχώς, ο «Κυνικός»
δεν φοβάται απολύτως τίποτε, διότι δεν έχει, ή δεν θεωρεί,
τίποτε δικό του, αλλ’ αντιθέτως, χαλαρωμένος και εσαεί
ελεύθερος, κυριαρχεί απολύτως πάνω στον φόβο του ως «το μόνο
πράγμα που όντως έχει νόημα να φοβάται κανείς».
ΘΕΣΗ 4. Η εμπειρία και η μέσω των αισθήσεων αντίληψη, αποτελούν
τη μοναδική πηγή της Γνώσεως. H μεγαλύτερη από όλες τις ανοησίες
είναι το να παίρνει κανείς την ίδια τη ζωή στα σοβαρά, ή, έστω,
περισσότερο σοβαρά από όσο η ίδια η φύση της απαιτεί, ως
διαδρομή περισσότερο παρά ως άπαν. Ο βίος δεν είναι παρά μία
διασκεδαστική περιπέτεια, μία πόρευση μέσα από φιλικά ή εχθρικά
δεδομένα και καταστάσεις, και ο θάνατος απλώς το υποχρεωτικό
πέρασμα εκτός του εμβίου κόσμου σε κάποια δεδομένη χρονική
στιγμή, άρα παντελώς αδιάφορος. Οι νεκροί εκ των πραγμάτων δεν
υποφέρουν, οι δε ζώντες για να μην υποφέρουν οφείλουν πρωτίστως
να κατανικήσουν τον φόβο του θανάτου. Όπως τονίζει ο Διογένης, η
ετοιμότητα του ανθρώπου να πεθάνει ανά πάσα στιγμή είναι εκείνη
που τον κάνει πραγματικά ευτυχή και ελεύθερο.
ΘΕΣΗ 5. Ως συνέπεια των ανωτέρω, οι Κυνικοί, όπως και οι Στωϊκοί
με την αυτή συλλογιστική βάση, επιδοκιμάζουν την «εύλογον»
αυτοκτονία, δηλαδή την εθελουσία αποχώρηση από τον βίο ως το
κατεξοχήν και πάντοτε πρόχειρο εργαλείο εξασφαλίσεως
Αξιοπρέπειας και Ελευθερίας. Το ίδιο επιδοκιμάζουν την
ευσπλαχνική ευθανασία και όχι αδίκως βεβαίως, αφού, όπως
σημειώνει ο Τζαίησον Ξενάκης, «η στάση απέναντι στο δικαίωμα των
ανθρώπων να πεθάνουν είναι σημαντική ένδειξη για το πόσο
ανθρωπιστική είναι μία κοινωνία». Κανείς δουλοκτήτης και
δουλοποιός δεν αρέσκεται στην ιδέα πως ανά πάσα στιγμή είναι
εφικτή η οριστική απόδραση κάποιων δούλων του, ή ακόμη και όλων
των δούλων του (και δεν είναι διόλου συμπτωματική η καταδίκη
κάθε εθελουσίας αποχωρήσεως από τις γνωστές οργανωμένες
Θρησκείες που συνεργάζονται στενά με συστήματα πολιτικο-οικονομικού
εξουσιασμού).
ΘΕΣΗ 6. Ο πραγματικά σοφός πρέπει να στέκει αντίθετος στη χρήση
γενικών εννοιών και να καλλιεργεί τον αντιϊδεαλισμό και τον
σχετικισμό. Η «Αρετή» και η «Κακία», υπό την κυρίαρχη, συμβατική
και γενική χρήση τους, είναι απλώς λέξεις κενές.
ΘΕΣΗ 7. Υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στη «Φύση» (η οποία
στηρίζεται στο «Είναι») και το «Νόμο» (ο οποίος στηρίζεται στο «Έθιμον»).
Όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί είναι συμβατικοί και τεχνητοί, αλλά
και αμείλικτοι στραγγαλιστές της ατομικής ελευθερίας αν κανείς
διαπράξει το σφάλμα να τους πάρει στα σοβαρά. Η πραγματική
απελευθέρωση (από-ελευθέρωση), επιτυγχάνεται μέσω της εκ
θεμελίων επαναξιολογήσεως όλων των αξιών και της
συνειδητοποιήσεως του απρόσμενα μεγάλου αριθμού πραγμάτων που
μπορούν να διαγνωσθούν, και εν συνεχεία ν’ αντιμετωπισθούν ως
περιττά ή παντελώς άχρηστα. Πολιτισμός σημαίνει κατακλυσμός από
άχρηστα αντικείμενα, σκουπιδοπαραγωγή, σκουπιδοσυλλογή,
σκουπιδαποθησαύρισμα και σκουπιδολατρία, συνεπώς ο «Κυνικός»
οφείλει να διαβιεί με τρόπο που ν ‘αποδεικνύει το πόσο ελάχιστα
είναι τα πράγματα τα οποία όντως απαιτεί ένας βίος Ελευθερίας
και Αυτο-εξαρτήσεως. Το ιδανικό του «Κυνικού», είναι η πλήρης
απουσία των οποιωνδήποτε δεσμών. Όταν μηδενίζεται η ένταξη,
μηδενίζονται οι απώλειες και συνεπώς ο άνθρωπος μένει αυτάρκης,
αυτεξούσιος και ευδαίμων, όπως ένας ένσαρκος Θεός, του οποίου οι
πραγματικές ανάγκες περιορίζονται στη βιολογική διατήρηση και
μόνον εκεί. Οι πραγματικοί Θεοί θεωρούνται τέτοιοι, επειδή
ακριβώς δεν χρειάζονται απολύτως τίποτε και η Αυτάρκεια είναι
πρωτεύον χαρακτηριστικό τους.
ΘΕΣΗ 8. Ως υπογράμμιση της ανθρώπινης Αυτάρκειας, ο «Κυνικός»
δεν χρειάζεται καν τον λεγόμενο προσωπικό χώρο, για τον οποίο
πασχίζουν σε όλον τους τον βίο οι άλλοι άνθρωποι, αλλ’ αντιθέτως
λειτουργεί πάντοτε δημοσίως, ακόμη και στις περιπτώσεις του
φαγητού, του ύπνου ή και αυτού ακόμη του ερωτισμού. Σε αντίθεση
προς τα ισχύοντα, το να κρύβεται κανείς καθ’ οιονδήποτε τρόπο,
για τον «Κυνικό» αποτελεί όνειδος, επειδή καταδεικνύει
φοβικότητα, υποκρισία και αρρωστημένη μυστικοπάθεια. Ο Κράτης
και η Ιππαρχία αποτολμούν να κάνουν δημοσίως έρωτα, ενώ ο
Διογένης, αυνανιζόμενος στο κέντρο της Αγοράς, αναφωνεί ότι
είναι κρίμα από τη φύση να μη μπορούν οι θνητοί να χορτάσουν
αναλόγως την πείνα τους χαϊδεύοντας απλώς την κοιλιά τους.
ΘΕΣΗ 9. Για τους «Κυνικούς», ακόμη και οι θρησκείες είναι
«προϊόντα ανθρώπινης συνήθειας». Κατ’ αυτούς, ο Κόσμος
διοικείται από έναν «Θείο Νού», που δεν μπορεί ν’ αναπαρασταθεί
με εικόνα διότι, απλώς, τίποτε επί γης δεν ομοιάζει προς αυτόν.
Οι Θεοί πάντως του Εθνικού Πολυθεϊσμού, μπορούν να θεωρηθούν
«πολλές μορφές» αυτού του «Θείου Νοός», οπότε η ερμηνεία της
φύσεώς τους καθίσταται δυνατή μέσω της αλληγορίας.
ΘΕΣΗ 10. Η Αρετή είναι διδακτέα και από τη στιγμή που θα
κατακτηθεί είναι παντελώς αδύνατον να απωλεσθεί. Ο κάτοχός της,
ο «Κυνικός» σοφός, είναι απολύτως ελεύθερος και αυτάρκης, αφού,
με το να είναι τέτοιος, κατέχει όλον τον πλούτο που μπορεί να
αφορά την ανθρώπινη φύση. Σε αντίθεση προς αυτό που πάρα πολλοί
πιστεύουν, η αντισυμβατικότητα του «Κυνικού» δεν είναι απλώς ένα
εντόνως δραματικό μέσον για την επίτευξη ενός σκοπού ή για την
άμεση ενόχληση του μέσου, συμβατικού ανθρώπου, με την ελπίδα
ενός πιθανού αφυπνιστικού σοκ, αλλά αποτελεί, όπως πολύ σωστά
τόνισε ο Ξενάκης, «αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητος του
Κυνικού, που είναι ακέραιος και συνεπής. Αυτό που λέει το εννοεί
και αυτό που πρεσβεύει το εφαρμόζει».
Αυτά τα ολίγα φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη αναφορικά με
τον ιδεοχώρο των «Κυνικών», πάντα με την ελπίδα να σε «μπάσω»
εκεί δίχως να γίνω κουραστικός. Όπως όμορφα σε «μπάζει» στον
ίδιο χώρο, αν και από άλλη καθαγιασμένη από τις Μούσες θύρα,
και ο Νίκος ο Καλογερόπουλος με το καταπληκτικό αυτό θεατρικό
του έργο, το οποίο έχω εδώ τη μεγάλη χαρά να προλογίσω. Οι
«Κυνικοί» ξανάρχονται λοιπόν... Και γιατί όχι; Όπως καλό θα ήταν
να ξανάρθουν σε κάποια επόμενη φάση του Νίκου και οι «Στωϊκοί»,
οι «Επικούρειοι» και όλοι οι άλλοι τόσο σπουδαίοι και
απαστράπτοντες «προπαππούδες», για τους οποίους οι «πατεράδες»
μας, δυστυχώς, για κάποιους δικούς τους λόγους, δεν μας μίλησαν
ποτέ.
