ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
-Η ιδέα του Διονύσου στην
τραγωδία-
–
«ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ»)
Το μεγαλείο της ιδέας του Διονύσου επιβιώνει στην τραγωδία. Δεν
θα αναζητήσουμε εδώ την ιστορική πορεία ανάπτυξής της. Πρέπει
όμως, εν τέλει, να τεθή το θεμελιώδες ερώτημα: Τι σημαίνει η
έκπτυξη της κοσμοϊστορικής μορφής της τραγωδίας μέσα στην
λατρεία του Διονύσου;
Ό,τι συνηθίζουμε να αποκαλούμε τραγικό, δεν είναι ίδιον της
τραγωδίας. Το υλικό της, ο ηρωικός μύθος, είναι από μόνο του
τραγικό. Ωστόσο, όμως, το τραγικό προβάλλει στην νέα δημιουργία
τόσο συγκλονιστικά μέσα από την αμεσότητα της παράστασης ώστε να
μπορή, μ’ όλα ταύτα, να θεωρήται ιδιοκτησία της. Και η δραματική
αυτή αμεσότητα με την οποία η ζωή του μύθου, αφού έκανε την
εμφάνισή της στο έπος και το χορωδιακό άσμα, αναδύθηκε πάλι στο
πλαίσιο μιας μεγαλειώδους αναγέννησης, αυτή είναι που μέσα της
γνωστοποιείται το διονυσιακό πνεύμα και ο τερατώδης ερεθισμός
που προκαλεί. Μέσα από τον ερεθισμό αυτό δεν ακούγεται η φωνή
ούτε της οδύνης ούτε του πόθου της ανθρώπινης ψυχής αλλά της
κοσμικής αλήθειας του Διονύσου, του αρχεγόνου φαινομένου
της διττότητας, της απόστασης, που είναι εν σαρκί παρούσα, της
συγκλονιστικής συνάντησης με το ανέκκλητο, της συναδέλφωσης ζωής
και θανάτου.
Η διττότητα αυτή έχει το σύμβολό της στην μάσκα.
Υπήρξαν ασφαλώς και άλλοι χοροί με μάσκες και υπάρχουν και
σήμερα ακόμη. Αλλά ό,τι εκεί πρέπει να παραμείνη μόνο εικασία ή
ένδειξη, πηγάζει ως πραγματικότητα από τα βάθη όπου εξουσιάζει ο
Διόνυσος. Εδώ δεν συντελείται απλώς η πνευματική παρουσία
δαιμονικών όντων από το βασίλειο της φύσης ή από αυτό των
νεκρών. Ολόκληρη η μεγαλοπρέπεια του καταβυθισμένου προβάλλει με
επιτακτική εγγύτητα ενώ είναι συγχρόνως χαμένη επ ’ άπειρον. Ο
μασκοφόρος καταλαμβάνεται από το μεγαλείο και την περιωπή
εκείνων που δεν υπάρχουν πλέον. Είναι ο ίδιος και όμως άλλος.
Τον έχει αγγίξει η αλλοφροσύνη, κάτι από το μυστήριο του
μαινομένου θεού, από το πνεύμα της διττότητας που ζη μέσα στην
μάσκα, τελευταίος επίγονος του οποίου είναι ο ηθοποιός του
θέατρου.
Το πνεύμα αυτό της (αλλοφροσύνης, μέσα στο οποίο συντελείται το
θαύμα της άμεσης παρουσίας, ήταν που ενεφύσησε νέα ζωή στον
τραγικό μύθο και τον έκανε να επιστρέψη με μια μορφή που
έδειχνε την σοβαρότητα και το μεγαλείο του περισσότερο
καταβλητικά από ποτέ. Εμφανίσθηκε έτσι πάνω στην ώρα ο Διόνυσος
και στον πνευματικό κόσμο του ελληνισμού και ο ερχομός του ήταν
τόσο δυναμικός που μας συγκλονίζει ακόμη.
