Η αρετή του Διογένη
από το
«ΕΓΚΟΛΠΙΟ ΑΝΑΣΚΟΛΟΠΙΣΜΟΥ»
Emile M. Cioran
Ο μεγαλύτερος γνώστης του ανθρώπου αποκλήθηκε κυνικός
Δεν
μπορούμε να ξέρουμε τι πρέπει να χάσει ένας άνθρωπος για να βρει
το σθένος να αψηφήσει όλες τις συμβάσεις, δεν μπορούμε να
ξέρουμε τι απώλεσε ο Διογένης για να γίνει ο άνθρωπος που
επέτρεψε τα πάντα στον εαυτό του, που έκανε τις πιο μύχιες
σκέψεις του πράξεις με μιαν υπερφυσική ιταμότητα, όπως θα έκανε
ένας θεός της γνώσης, λιβιδιακός και συνάμα αγνός. Κανείς δεν
ήταν πιο φιλαλήθης· οριακή περίπτωση ειλικρίνειας και διαύγειας
και συνάμα παράδειγμα αυτού που θα ήμασταν αν η εκπαίδευση και η
υποκρισία δεν χαλιναγωγούσαν τις επιθυμίες και τα νεύματά μας.
«Μια μέρα κάποιος τον κάλεσε σε ένα πλούσιο σπίτι και του είπε:
«Προπαντός μη φτύνεις στο πάτωμα». Ο Διογένης που ήθελε να
φτύσει τον έφτυσε στο πρόσωπο, λέγοντάς του ότι «αυτό ήταν το
μόνο μέρος που έκρινε κατάλληλο για να φτύσει» Διογένης
Λαέρτιος. Ποιος είναι εκείνος που, προσκεκλημένος από έναν
πλούσιο, δε λυπήθηκε επειδή δεν είχε ωκεανούς σιέλου για να τους
προσφέρει στους δυνατούς της γης και ποιος δεν κατάπιε τη φτυσιά
του από φόβο μήπως τη ρίξει στο πρόσωπο ενός σεβάσμιου και
κοιλαρά ψεύτη;
Όλοι είμαστε γελοιωδώς φρόνιμοι και δειλοί...