Βιολογία και Φιλοσοφία
ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ:
Η ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ, Η ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ*
Γιαπιτζάκης Χρήστος
Δρ. Ιατρικός Γενετιστής, Βιολόγος-Οδοντίατρος
και Σερέφογλου Ζωή
Βιολόγος, Υποψήφια Διδάκτωρ
1Γναθοπροσωπική Χειρουργική Κλινική και 2Νευρολογική Κλινική
Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Αθηνών
*(Το περιεχόμενο του δοκιμίου
παρουσιάστηκε ως ομιλία στο Πανελλήνιο Συνέδριο «Υγεία-Περιβάλλον-Εκπαίδευση:
Προβληματισμοί-Προτάσεις», Αθήνα 27-28 Μαρτίου 2009, που διοργανώθηκε
από το Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών)
1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η συμβολή των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων στην πρόοδο του ανθρώπινου
πνεύματος είναι δεδομένη. Οι απόψεις τους, που αποτελούν διαχρονικές
διδαχές, σε συνδυασμό με τις σύγχρονες επιστημονικές γνώσεις μπορούν να
δημιουργήσουν το καλύτερα εφαρμόσιμο πλαίσιο έρευνας και εκπαίδευσης
στις Βιολογικές Επιστήμες.
Ο Σωκράτης ο Αθηναίος, ο Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης και ο Επίκουρος ο
Αθηναίος είναι τρεις μεγάλοι φιλόσοφοι, που προσπάθησαν να διερευνήσουν
τις σημαντικές έννοιες της Ζωής και της Φύσης με σκοπό την εκπαίδευση
των συνανθρώπων τους. Οι φιλοσοφικές απόψεις και η παιδαγωγική
προσέγγιση των τριών φιλοσόφων διέφεραν σε σημαντικά σημεία.
Οι βιογραφίες τους περιλαμβάνονται στο έργο του Διογένη Λαέρτιου «Βίοι
Φιλοσόφων», αλλά οι πρωτογενείς πηγές σχετικά με τις απόψεις των τριών
φιλοσόφων διαφέρουν ως προς την ποσότητα και την αυθεντικότητά τους. Ο
εσωτεριστής Σωκράτης δεν έγραψε τίποτα, αλλά γνωρίζουμε τις απόψεις του
κυρίως από τα έργα των μαθητών του Πλάτωνα και Ξενοφώντα. Πολλά από τα
έργα του πολυγραφότατου πανεπιστήμονα Αριστοτέλη έχουν σωθεί. Αντίθετα,
η μεγάλη πλειοψηφία των έργων του επίσης πολυγραφότατου και φιλάνθρωπου
Επίκουρου έχουν χαθεί και μόνο τρεις επιστολές του και ένας κατάλογος
των βασικότερων απόψεών του («Κύριαι δόξαι») έχουν διασωθεί από τον
βιογράφο του Διογένη Λαέρτιο.
Σε αυτό το δοκίμιο θα καταγραφούν περιληπτικά τα βασικά σημεία της
κοσμοθεωρίας, της διερευνητικής προσέγγισης της ζωής και της
εκπαιδευτικής μεθοδολογίας του κάθε φιλοσόφου. Στη συνέχεια, θα γίνει
προσπάθεια σύγκρισης των προβλέψεών τους με τα ευρήματα της σύγχρονης
επιστημονικής γνώσης καθώς και εκτίμηση της συμβολής τους στην καλύτερη
δυνατή έρευνα και εκπαίδευση στις Βιολογικές Επιστήμες.
2. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ (470-399 π.Χ.)
2.1. Η φιλοσοφία του Σωκράτη
Ο Σωκράτης πίστευε ότι η άυλη ψυχή και το υλικό σώμα είναι
δύο διαφορετικές υποστάσεις. Ο αισθητός υλικός κόσμος, που οι άνθρωποι
βλέπουν και αγγίζουν είναι ένα σκιώδες είδωλο του μοναδικού αληθινού
κόσμου των ιδεών. Ένας δημιουργός θεός έφτιαξε τον υλικό κόσμο με βάση
τις ιδέες, που είναι αιώνιες και οι μόνες αληθινά υπαρκτές. Όποτε το
κρίνει σωστό ο μοναδικός θεός παρεμβαίνει στον κόσμο, δηλαδή υπάρχει
θεία πρόνοια.
Η ψυχή είναι η έδρα των νοητικών λειτουργιών αλλά και της ηθικής
συνείδησης. Ο Σωκράτης πίστευε ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιώντας τη λογική
του, την ενδοσκόπηση και τη διαλεκτική μπορεί να γνωρίσει τις σταθερές
και αναλλοίωτες αρχές που θα τον οδηγήσουν στο Αγαθό, δηλαδή την αρετή
της δίκαιης διαβίωσης. Δεν μαθαίνουμε τίποτα, αλλά απλώς θυμόμαστε ό, τι
γνώριζε η αθάνατη ψυχή μας όταν βρισκόταν στον κόσμο των ιδεών. Η ψυχή
του κάθε ανθρώπου προορίζεται μετά από μια σειρά μετενσαρκώσεων να
ενωθεί με το αιθέριο σώμα των άστρων.
Η μελέτη της Φύσης δεν έχει να προσφέρει τίποτα κατά τον Σωκράτη, επειδή
ο υλικός κόσμος είναι μια σκιά και οι αισθήσεις μάς απατούν. Πίστευε ότι
δεν χρειάζεται να μελετάμε τα ουράνια φαινόμενα γιατί δεν θα μάθουμε
ποτέ τη φύση τους, την οποία θα γνωρίζαμε αν ήθελε o θεός να την
γνωρίζουμε. Η άποψη του Σωκράτη συμπυκνώνεται στο ρητό «πίστευε και μη
ερεύνα».
2.2. Η βιολογική έρευνα κατά τον Σωκράτη
Ο Σωκράτης πίστευε ότι δεν χρειάζεται να διερευνούμε ούτε τα
φυσικά και τα βιολογικά φαινόμενα, αφού θα γνωρίζαμε και γι’ αυτά αν
ήθελε ο θεός. Θεωρούσε βέβαιη την αιώνια ύπαρξη των ψυχών και τους
διαρκείς κύκλους μετενσάρκωσής τους. Στο τέλος της ζωής του ο Σωκράτης
είπε: «Είμαι πεπεισμένος πως υπάρχει αληθινά αυτό που λέμε ζεις ξανά και
πως οι ζωντανοί προέρχονται από τους νεκρούς».
Σύμφωνα με το μαθητή του Πλάτωνα, ο Σωκράτης υποστήριζε ότι μια αγνή
ψυχή ενός αριστοκράτη άνδρα λόγω των υλικών επιθυμιών μπορεί να ξεπέσει
στην επόμενη μετενσάρκωση σε φτωχό άνδρα. Αν η ψυχή παγιδευτεί
απελπιστικά σε υλικές επιθυμίες, υποβιβάζεται στις επόμενες ζωές
διαδοχικά σε δούλο άνδρα, σε γυναίκα και στη συνέχεια σε ζώα. Οι
λαίμαργοι και οι αλκοολικοί μπορούν να γεννηθούν γαϊδούρια, οι βίαιοι
και οι άδικοι σαν λύκοι και γεράκια και όσοι παρασύρονται τυφλά από τα
κοινωνικά γεγονότα σαν μέλισσες και μυρμήγκια. Μετά από κάποιο χρονικό
διάστημα, η ψυχή αποκτά ξανά τη δυνατότητα να επανέλθει σε ανθρώπινη
μορφή με ανανεωμένη την ευκαιρία να απελευθερωθεί από τον κύκλο
μετενσαρκώσεων και να ενωθεί με τα άστρα.
2.3. Η παιδαγωγική προσέγγιση του Σωκράτη
Ο Σωκράτης προσποιείτο ότι δεν γνωρίζει τίποτα, αλλά ότι ήθελε να μάθει
τι είναι καλό και κακό, όσιο και ανόσιο, θάρρος και δειλία. Ο φιλόσοφος
εφάρμοζε την διαλεκτική μέθοδο, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος με
ερωτήσεις και απαντήσεις μπορεί να προσεγγίσει την αλήθεια φτάνοντας στη
γνώση που έχει ήδη μέσα του. Με τη χρήση των επίμονων και σαφών
ερωτήσεων έκανε το συνομιλητή του να βάζει το νου του σε κίνηση, να
γεννάει σκέψεις, ιδέες, απορίες για το πώς να ενεργεί στη ζωή του, πώς
να κρίνει τους άλλους και τον εαυτό του. Κατά συνέπεια δίδασκε την
αυτογνωσία και αναζητούσε την αιώνια αλήθεια της ηθικής, της δικαιοσύνης
και του θείου.
Στα θετικά σημεία του Σωκράτη ήταν η διατύπωση της περιέργειας (που
αποτελεί το πρώτο βήμα της έρευνας) και το γεγονός ότι άνοιξε το δρόμο
για τη θεμελίωση της Ηθικής ως μέρους της Φιλοσοφίας. Θα μπορούσαμε να
πούμε ότι ο Σωκράτης ήταν ένας από τους πρώτους μεγάλους παιδαγωγούς της
ανθρωπότητας, καθώς προώθησε την αυτοδιδασκαλία καθιστώντας το δάσκαλο
καθοδηγητή και όχι μεταδότη γνώσεων.
Αρνητικό του σημείο ήταν ότι οι ερωταποκρίσεις δεν κατέληγαν στην
εξαγωγή λογικών συμπερασμάτων ή στην απόκτηση αντικειμενικής γνώσης της
πραγματικότητας («ένα πράγμα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω τίποτα»).
3. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (384-322 π.Χ.)
3.1. Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη
Ο ιδρυτής της Περιπατητικής Σχολής Αριστοτέλης
πίστευε σε έναν υλικοπνευματικό κόσμο που είχε δημιουργηθεί τελεολογικά
και ντετερμινιστικά από μία αλυσίδα αιτίου-αιτιατού με έναρξη το θεϊκό
πρώτο κινούν ακίνητο. Με μία σειρά λογικών συλλογισμών είχε καταλήξει
ότι υπάρχουν 47 ή 55 θεοί ως πρωταρχικά αίτια. Δεν υπάρχει άλλη θεϊκή
παρέμβαση (θεία πρόνοια) στον κόσμο. Με τη βοήθεια των αισθήσεων, που
είναι αξιόπιστες, ο άνθρωπος μπορεί να παρατηρήσει και με τη λογική να
κατανοήσει το σκοπό της ύπαρξης όλων των πραγμάτων στον κόσμο. Η Φύση
μπορεί να κατανοηθεί σε μεγάλο βαθμό, αφού καταγραφούν και
κατηγοριοποιηθούν με μεγάλη σχολαστικότητα όλες οι γνώσεις, εκτός από
κάποια αξιώματα τα οποία πρέπει να γίνουν αποδεκτά χωρίς να αποδειχθούν.
Ο κόσμος αποτελείται από τα τέσσερα στοιχεία φωτιά, νερό, γη και αέρα,
τα οποία μέσω της μετουσίωσης μετατρέπονται το ένα στο άλλο. Επιπλέον,
στον κόσμο υπάρχει σε μικρή ποσότητα και μία πέμπτη θεϊκή ουσία, ο
αιθέρας (πεμπτουσία), που αποτελεί και συστατικό της ανθρώπινης ψυχής. Ο
αιθέρας είναι αγέννητος, άφθαρτος, αναλλοίωτος. Ο κόσμος είναι στατικός
και αποτελείται από την επίπεδη γη με το στερέωμα, δηλαδή το θόλο όπου
είναι καρφωμένα τα άστρα, ο ήλιος και η σελήνη. Ο άνθρωπος είναι ο
ανώτερος και τελειότερος ζωντανός οργανισμός. Η ψυχή του ανθρώπου είναι
ιδιότητα του σώματός του και διαλύεται μετά τον θάνατο.
Ο σκοπός του ανθρώπου είναι η τελειοποίηση των δυνατοτήτων του. Ο
Αριστοτέλης δεχόταν ότι η ανθρώπινη φύση ελκύεται από την ηδονή, αλλά
θεωρούσε ανώτερη την ηδονή που πηγάζει από τις πνευματικές ενασχολήσεις
και τη μάθηση. Οι ανθρώπινες ενέργειες αποσκοπούν στην ευδαιμονία, την
οποία θεωρούσε ως «δραστηριότητα της ψυχής σύμφωνα με την αρετή, που
έχει ένα ώριμο πρόσωπο». Για τα πάντα προτιμούσε τη χρυσή μεσότητα. Για
παράδειγμα, η αρετή που κυριαρχεί στα πάθη παίζει ρυθμιστικό ρόλο
ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη.
3.2. Η βιολογική έρευνα κατά τον Αριστοτέλη
Ο Αριστοτέλης υπήρξε πολυγραφότατος και τα έργα του είχαν ως αντικείμενο
τη Λογική, την Ηθική, την Πολιτική, τη Φυσική και κυρίως τη Βιολογία, η
οποία κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος των ερευνών του. Οι βιολογικές μελέτες
του βασίζονταν σε δείγματα ζώων και φυτών που μάζεψε ο ίδιος στη Μικρά
Ασία, στη Λέσβο, στην Πέλλα και την Αθήνα, αλλά και πολλά που του
έστειλε ο μαθητής του Μέγας Αλέξανδρος από μακρινές χώρες. Στηρίχθηκε σε
προσωπικές παρατηρήσεις και ανατομικές μελέτες που διεξάγονταν με
μεθοδικότητα και ταξινόμησε με εκπληκτική οξυδέρκεια ένα μεγάλο αριθμό
πληροφοριών.
Τα βιολογικά έργα του είναι τα “Περί Ζώων Ιστορίαι” (το αρχαιότερο
γνωστό βιολογικό κείμενο), “Περί Ζώων Μορίων”, “Περί Ζώων Γενέσεως”,
“Περί Ζώων Πορείας”, “Περί Ψυχής”, “Μικρά Φυσικά”, “Περί Ζώων Κινήσεως”
και “Περί Φυτών”. Κατά τον Αριστοτέλη οι ζωντανοί οργανισμοί αποτελούν
μία ιεραρχική πυραμίδα με κορυφαίο τον άνδρα και μετά τη γυναίκα, τα
θηλαστικά, τα άλλα ζώα και τελευταία τα φυτά, που είναι εκφυλισμένα ζώα.
Η συμβολή του Αριστοτέλη στις Βιολογικές Επιστήμες είναι τεράστια. Ο
Σταγειρίτης φιλόσοφος θεωρείται ο πατέρας της Ζωολογίας αλλά και της
Ψυχολογίας. Ειδικότερα, η συμβολή του στην βιολογική κατάταξη των
ζωντανών οργανισμών ήταν ότι τεκμηρίωσε την έννοια του είδους με πολλούς
ελεγχόμενους χαρακτήρες και το καθιέρωσε ως βασική μονάδα κατάταξης,
καθιέρωσε πολυάριθμες ταξινομικές ομάδες κατηγοριών που διατηρούνται και
σήμερα και έθεσε τη βάση της ζωολογικής ονοματολογίας, με βάση τα εμφανή
και μοναδικά χαρακτηριστικά των ζώων. Ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούνται
διεθνώς τα ονόματα που έδωσε σε διάφορα ζώα, όπως κολεόπτερα, δίπτερα,
πάνθηρ, λυγξ και πολλά άλλα.
Ένα από τα αρνητικά του Αριστοτέλη ήταν η πεποίθηση ότι «όλα στη Φύση
έχουν κάποιο σκοπό». Αντίθετα ο διάδοχός του στην Περιπατητική Σχολή
Θεόφραστος αρνήθηκε να δεχθεί την τελεολογία του Αριστοτέλη, επειδή
παρατήρησε ότι στη Φύση υπάρχουν πολλά περιττά πράγματα (π.χ. οι μαστοί
στα αρσενικά ζώα). Με αυτό το σκεπτικό, δεν δέχθηκε την άποψη του
δασκάλου του ότι τα φυτά είναι εκφυλισμένα ζώα. Ο Θεόφραστος θεωρείται ο
ιδρυτής της Βοτανικής επειδή περιέγραψε αναλυτικά τα γνωστά φυτά της
εποχής του και τα ταξινόμησε ως ξεχωριστούς βιολογικούς οργανισμούς από
τα ζώα.
3.3. Η παιδαγωγική προσέγγιση του Αριστοτέλη
Σκοπός της μάθησης σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι η επίτευξη της
τελείωσης, η οποία έγκειται στην πραγμάτωση των ιδιαίτερων δυνατοτήτων
της νόησης που διαθέτει ο άνθρωπος. Η τελείωση του ανθρώπου
("εντελέχεια") ταυτίζεται με την ευδαιμονία, η οποία εκτός από την
ευχαρίστηση από την απόλαυση υλικών ή πνευματικών αγαθών, επιδιώκει και
την άσκηση της αρετής στην πράξη. Οι άριστοι και ευδαίμονες πολίτες, που
διακρίνουν το ορθό και το αληθές και έχουν κατακτήσει την αρετή,
αποτελούν τη βάση για την ευδαιμονία της πόλεως. Η εκπαίδευση που
αποκτούν τους βοηθά να γίνουν καλύτεροι μέσα από τον ορθολογισμό και την
ορθοπραξία.
Η παιδαγωγική του Αριστοτέλη βασιζόταν στην προφορική ανάπτυξη ενός
θέματος από το δάσκαλο-αυθεντία, που κατείχε την αδιαμφισβήτητη γνώση
και την πρακτική εμπειρία και τη μετέδιδε προς τους μαθητές του. Την
προφορική διδασκαλία μπορεί να συμπλήρωνε και η πρακτική ανατομική
επίδειξη.
4. Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ (341-270 π.Χ.)
4.1. Η φιλοσοφία του Επίκουρου
Ο Επίκουρος ο Αθηναίος συνδύασε τη Φυσική του Δημόκριτου του Αβδηρίτη
και την Ηθική του Αριστοτέλη του Σταγειρίτη, αλλά και μετεξέλιξε τις
ιδέες τους δημιουργώντας μια συνεπή κοσμοθεωρία χωρίς εννοιολογικά κενά.
Ο φιλόσοφος δέχθηκε τη δημοκρίτεια ατομική θεωρία, σύμφωνα με την οποία
όλα στη Φύση αποτελούνται από άφθαρτα άτομα και κενό. Το σύμπαν είναι
αιώνιο («τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα»), η συνολική ύλη
διατηρείται, αλλά αλλάζει διαρκώς μορφές, αφού ο αριθμός των ατόμων
είναι άπειρος, όπως και οι συνδυασμοί τους στην αιωνιότητα, που
δημιουργούν εξελικτικά ήλιους, σφαιρικούς κόσμους (πλανήτες), βράχους
και ζωντανούς οργανισμούς. Οι θεοί υπάρχουν μέσα σε μακάρια αθανασία,
αλλά δεν ασχολούνται μαζί μας (δεν υπάρχει θεία πρόνοια), όπως δείχνει η
ανθρώπινη εμπειρία. Δεν πρέπει να τους φοβόμαστε αλλά να προσπαθούμε να
τους μιμηθούμε στην αρετή και την ευδαιμονία.
Ο Επίκουρος άφησε κάποια θέση για το τυχαίο στην
αναγκαιότητα των φυσικών νόμων. Εκτός από τις φυσιολογικές ισοταχείς
κινήσεις των ατόμων και τις κινήσεις μετά από σύγκρουση με άλλα άτομα,
υποστήριξε την ύπαρξη της σπάνιας τυχαίας παρέκκλισης κάποιου ατόμου σε
απρόβλεπτο χρόνο, που σπάει τη ντετερμινιστική αλυσίδα αίτιου-αιτιατού
και επιτρέπει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Ο φιλόσοφος δέχθηκε ότι
αφού ο άνθρωπος είναι μία κατασκευή από άτομα, ακολουθεί τους ίδιους
φυσικούς νόμους δημιουργίας, εξέλιξης και φθοράς όπως όλα τα
συσσωματώματα ατόμων. Υιοθετώντας τη βιολογική προσέγγιση του
Αριστοτέλη, αποδέχθηκε την αξιοπιστία των αισθήσεων ως βάση της
πληροφόρησής μας για το περιβάλλον, εφόσον έτσι προσαρμοστήκαμε κατά την
πορεία της Εξέλιξης για να ζήσουμε στο συγκεκριμένο κόσμο. Επιπλέον,
όπως και ο Αριστοτέλης, θεώρησε ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι ιδιότητα
του σώματός του και διαλύεται μετά τον θάνατο.
Ο Επίκουρος αναγνώρισε τη φυσική τάση του ανθρώπου για την επιδίωξη της
ηδονής και την αποφυγή του πόνου. Η φρόνηση βοηθά τον άνθρωπο να
επιλέγει εκείνες τις ηδονές που δεν θα τον βλάψουν επιφέροντας πόνο αντί
για ευχαρίστηση. Συμφώνησε με τον Αριστοτέλη ότι ο σκοπός της ζωής είναι
η ευδαιμονία, την οποία όρισε ως «ηδονική κατάσταση απουσίας του
σωματικού πόνου και της ψυχικής ταραχής», κατά συνέπεια εφικτή για όλους
τους ανθρώπους ανεξάρτητα από το φύλο και την κοινωνική τους θέση. Η
κατάσταση ευτυχίας μπορεί να επιτευχθεί με τη συνειδητοποίηση της φύσης
του ανθρώπου και του σύμπαντος, την απελευθέρωση από τους αβάσιμους
φόβους, τη φρόνηση για τη συνετή ικανοποίηση των φυσικών αναγκών, τη
συναισθηματική ισορροπία και το συμμετοχικό αγαθό της φιλίας.
4.2. Η βιολογική έρευνα κατά τον Επίκουρο
Ο Επίκουρος δέχθηκε την αξιοπιστία των αισθήσεων
σύμφωνα με τη βιολογική προσέγγιση του Αριστοτέλη, αλλά περιέγραψε τους
μηχανισμούς της αίσθησης με βάση την ατομική θεωρία. Άτομα από το
περιβάλλον ερεθίζουν ειδικούς υποδοχείς στα αισθητήρια όργανά μας έτσι
ώστε μπορούμε να βλέπουμε, να ακούμε, να γευόμαστε. Η υλικότητα των
αισθήσεων αποδεικνύεται από την κατάργησή τους μετά το θάνατο.
Αναγνώρισε ότι η συμπεριφορά του ανθρώπου εξαρτάται φυσιολογικά από τα
ένστικτα (π.χ. ικανοποίηση της πείνας), τα συναισθήματα (π.χ.
ευχαρίστηση) και τις νοητικές λειτουργίες (π.χ. δημιουργική φαντασία).
Προώθησε το βιολογικό τρόπο σκέψης προτείνοντας τη γένεση της ζωής στην
αρχέγονη γη, την κληρονομικότητα των βιολογικών χαρακτηριστικών μέσω
επικρατητικών και υπολειπόμενων σπερμάτων, την Εξέλιξη των ζωντανών
οργανισμών και την επιβίωση εκείνων με την καλύτερη προσαρμογή στο
περιβάλλον τους. Ο Επίκουρος θεώρησε βέβαιο ότι υπάρχουν πολλοί
σφαιρικοί κόσμοι (πλανήτες), που μπορεί να μοιάζουν ή όχι με τη γη,
στους οποίους υπάρχουν ζωντανοί οργανισμοί, δηλαδή μίλησε για ύπαρξη
εξωγήινης ζωής!
Η μεθοδολογία του φιλοσόφου ήταν να αποδέχεται ως πιθανή κάθε θεωρία που
εξηγούσε ένα φαινόμενο, αποδεχόμενος ως βέβαιη γνώση μόνο ό, τι είναι
ολοφάνερο σύμφωνα με τη μαρτυρία των αισθήσεων ή του νόμου της
αναλογίας. Επιπλέον, μίλησε και για τα δύο σφάλματα που αναγνωρίζει η
επιστημονική μεθοδολογία: το τυχαίο και το συστηματικό. Προσπαθώντας να
κατανοήσει την πραγματικότητα, ο Επίκουρος έκτισε τα θεμέλια της
αντικειμενικής επιστημονικής έρευνας, η οποία βασίζεται στην πειραματική
παρατήρηση. Ο διάδοχος του Θεόφραστου στην Περιπατητική Σχολή Στράτωνας
άρχισε να καταστρώνει πειράματα για να ελέγξει τις απόψεις του
Επίκουρου, που ήταν σύγχρονός του στην Αθήνα. Για πρώτη φορά στην
Ιστορία πραγματοποιούνται και καταγράφονται πειράματα, π.χ. επιβεβαίωση
ότι ο αέρας έχει υλική υπόσταση, αναποδογυρίζοντας ένα άδειο δοχείο μέσα
σε νερό και παρατηρώντας τις φυσαλίδες που αναδύονται. Ο Στράτωνας
τελικά θα δεχθεί ότι όλα στη Φύση αποτελούνται από μικροσκοπικά αόρατα
σωματίδια και κενό.
4.3. Η παιδαγωγική προσέγγιση του Επίκουρου
O Επίκουρος θεώρησε την αφιλοκερδή και ειλικρινή
φιλία ως την υπέρτατη ανθρώπινη σχέση και βάση της ευτυχισμένης ζωής. Η
σχέση με τους μαθητές του βασιζόταν στη φιλία, την ψυχική ηρεμία και τον
αμοιβαίο σεβασμό. Ο έμπειρος δάσκαλος έπρεπε να βοηθήσει τους νεότερους
φίλους του να βαδίσουν τον ίδιο δρόμο της φρόνησης και της γνώσης.
Χρησιμοποιούσε βιωματική προσέγγιση της γνώσης με τη βοήθεια των
αισθήσεων και της εμπειρίας.
Ο Επίκουρος πρέσβευε ότι με την επιστημονική γνώση ο άνθρωπος καταπολεμά
τους ανυπόστατους φόβους και οδηγείται στην ευδαιμονία. Η γνώση
βρίσκεται με τη βοήθεια των αισθήσεων και όχι με τις διάφορες θεωρίες. Ο
στόχος είναι η ευχαρίστηση που είναι ταυτόχρονη με την απόκτηση γνώσεων.
5. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΝ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ
Η φιλοσοφική άποψη του Σωκράτη είναι κυρίως ιδεαλιστική, ενώ εκείνες του
Αριστοτέλη και του Επίκουρου είναι πιο φυσιοκρατικές. Ειδικότερα η
φιλοσοφία του Επίκουρου, η οποία περιλαμβάνει την ατομική θεωρία, την
κοσμολογία και την Εξέλιξη των ειδών είναι εκείνη που προσεγγίζει
περισσότερο την σύγχρονη Επιστήμη.
Η βιολογική έρευνα απορρίπτεται από την ιδεαλιστική
φιλοσοφία του Σωκράτη (εκτός από την Ηθική), ενώ ο Αριστοτέλης με την
αποδοχή των αισθήσεων θεμελιώνει τη Ζωολογία και τη βιολογική έρευνα,
που συνεχίζει στη Βοτανική ο Θεόφραστος. Ο Επίκουρος με τις θεωρίες του
για την Εξέλιξη των ειδών, την κληρονομικότητα των βιολογικών
χαρακτηριστικών και τους σωματιδιακούς μηχανισμούς των αισθήσεων
προσφέρει το υπόβαθρο της μοριακής βάσης της ζωής (Μοριακή Βιολογία).
Επιπλέον, ο Επίκουρος συνδέει την ελεύθερη βούληση με το τυχαίο (την
ύπαρξη του οποίου υποστηρίζει και η αρχή απροσδιοριστίας της κβαντικής
φυσικής) και θέτει τις μεθοδολογικές βάσεις της πειραματικής Επιστήμης
γενικότερα.
Με την παιδαγωγική προσέγγισή του, ο Σωκράτης μπορεί να κεντρίζει το
ενδιαφέρον του συνομιλητή του και να τον κατευθύνει στην ενδοσκόπηση και
στην αναζήτηση της αλήθειας, αλλά δεν προσφέρει ουσιαστική γνώση και
κατανόηση για τη φύση της ζωής και του ανθρώπου. Αντίθετα, ο Αριστοτέλης
έχει συγκεκριμένο παιδαγωγικό σκοπό που οδηγεί στην πνευματική και ηθική
τελείωση του ανθρώπου με τη συμβολή του ορθολογισμού. Η παιδαγωγική αξία
της διδασκαλίας του Επίκουρου είναι μεγάλη, επειδή η βιωματική απόκτηση
της επιστημονικής γνώσης μέσα σε συνθήκες φιλίας και πνευματικής
απόλαυσης οικοδομεί τη φρόνηση του ανθρώπου απομακρύνοντας τους
ανυπόστατους φόβους και τον οδηγεί σε κατάσταση ευδαιμονίας.
Συμπερασματικά, ο Σωκράτης με την απορητική στάση του φαίνεται να
αντιστοιχεί πνευματικά στην παιδική ηλικία της ανθρώπινης σκέψης, ο
Αριστοτέλης στην εφηβεία της που χαρακτηρίζεται από δογματισμό καθώς
μόλις αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και ο Επίκουρος στην ώριμη
ηλικία της ανθρώπινης σκέψης με τη διατύπωση πολλών πιθανών ερμηνειών
και την αποδοχή μόνον όσων στηρίζονται σε εμπειρικά δεδομένα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Anderson E. «Ο Επίκουρος στον 21ο
αιώνα». Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσσαλονίκη, 2002
2. Αριστοτέλης. «Ηθικά Νικομάχεια» (Μτφ. Σ.Χ.Μαγγίνας). Ελληνικός
Εκδοτικός Οργανισμός, Αθήνα, 1970.
3. Γιαπιτζάκης Χ. «Επικουρείων Δόξαι». Εκδόσεις Βερέττα, Αθήνα, 2008.
4. Διογένης Λαέρτιος. «Βίοι Φιλοσόφων» (Μτφ. Ομάδα φιλολόγων).
Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1994.
5. During I. «Ο Αριστοτέλης: Παρουσίαση και ερμηνεία της σκέψης του»
(Μτφ. Α. Γεωργίου–Κατσιβέλα). Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα,
1994.
6. Louis-Andre Dorion. «Σωκράτης» Μτφ Μ. Μουρκούση, 2007.
7. Ξενοφών. «Απομνημονεύματα» (Μτφ. Θ.Γ.Μαυρόπουλος). Εκδόσεις Ζήτρος,
Θεσσαλονίκη, 2007.
8. Πλάτων. «Φαίδων» (απόδοση του Benjamin Jowett) 1998.
9. Ross WD. «Αριστοτέλης» (Μτφ. Μ. Μήτσου). Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής
Τραπέζης, Αθήνα, 1993.
10. Farrington B. «Η Επιστήμη στην Αρχαία Ελλάδα» (Μτφ. Ν. Ραϊσης).
Εκδόσεις Κάλβος, Αθήνα, 1989.
